Hilda Borgmeier

Zes jaar is Hilda Borgmeier (52) nu praktijkondersteuner GGZ. ‘In dit vak ben ik helemaal op mijn plek,’ vertelt ze. Hilda kan het weten, want na het afronden van haar opleiding HBO Verpleegkunde werkte ze als verpleegkundige in de verslavingszorg en in het gevangeniswezen, was ze bij het Leger des Heils coördinator van de 24-uurs opvang voor mensen met ernstige psychische aandoeningen en verslaving, werkte ze bij het Centrum Indicatiestelling Zorg (‘toen we nog bij de mensen thuis langsgingen’) en als cliëntondersteuner bij een grote GGZ-instelling. ‘Ik ben op en top een generalist,’ lacht ze.

Normaliseren

‘Ik hou van contact, het gesprek voeren, horen wat mensen beweegt,’ zegt Hilda. Dus toen zeven jaar geleden de praktijkondersteuning GGZ echt van de grond begon te komen, greep ze haar kans en meldde ze zich aan voor de post-HBO opleiding. Een jaar later was ze klaar en kon ze aan de slag. Eerst in Schiedam (‘veel te veel reistijd’), een jaar later in Zoetermeer.
In Gezondheidscentrum Meerzicht werkt ze met twee collega praktijkondersteuners GGZ en een praktijkondersteuner Jeugd voor zeven huisartsenpraktijken. Elke werkdag voert ze acht á negen gesprekken met patiënten, vrijwel altijd op doorverwijzing van de huisarts. Mensen die het even niet meer zelf redden, bijvoorbeeld door rouw na een groot verlies, door burn-out, angstklachten, aanhoudende somberheid of doordat het in het gezin te lang niet lekker loopt. Hilda: ‘Soms blijkt er meer aan de hand en verwijs ik mensen door naar de eerstelijns psycholoog of naar de gespecialiseerde GGZ. Maar in 70% van de gevallen zijn zo’n vijf gesprekken voldoende, zodat mensen weer zelf verder kunnen.’ ‘Inzicht gevende gesprekken’ noemt ze het. ‘Normaliseren. Het is helemaal niet zo gek dat je het even niet meer weet of niet goed redt. Dat kan iedereen overkomen. Vaak betekent een luisterend oor al heel veel. Vervolgens hebben we het over je persoonlijke stijl, hoe je tegen de dingen aankijkt en dat het ook anders kan. Voor veel mensen is dat een eyeopener.’
De laatste jaren is daar als taak bijgekomen het contact houden met mensen die uitbehandeld zijn in een GGZ-instelling en die nu weer zelfstandig thuis wonen. ‘Een vinger aan de pols houden, zodat mensen weten dat ze zo nodig op je kunnen terugvallen. En signaleren als het niet goed gaat. Belangrijk, maar ook tijdrovend – want deze mensen help je niet met vijf gesprekken, die moet je langer volgen.’